استعدادیابی چیست؟ استعدادیابی (TI) یک تجارت بزرگ است. از ورزش تا هنر گرفته، تا زمینه های آموزشی، همواره محققان در همه ی حوزه ها در تلاشند تا راهی برای شناسایی بهترین ها در زمینه خود پیدا کنند. شناسایی استعدادها در ورزش به خصوص می تواند یک چالش سخت باشد. از سطح پایه تا پیشرفته، تعداد زیادی مربی و کمک مربی وجود دارند که در بازی ها شرکت می‌کنند تا گوهر پنهان را کشف کنند، گوهری که هیچ کس دیگری نمی تواند آن را پیدا کند.
دنبال چه چیزی هستند؟ این مقاله تلاش می کند تا استعدادیابی را کمی برای شما روشن کند و اگرچه استعدادیابی یک فرآیند چند بعدی است، اما همچنین یک فرایند بسیار منحصر به فرد است که باید همراه با فلسفه و در ذهن پرورش یابد.
استعدادیابی شامل تلاش برای پیش بینی ظرفیت آینده عملکرد یک فرد است (Abbott & Collins، 2002). استعداد را می‌توان با میزان یادگیری فرد به جای سطح توانایی تشخیص داد، یعنی روند کشف و توسعه ی آنچه که به عنوان استعداد درونی از بدو تولد در وجود شخص نهادینه شده به یک استعداد درخشان.
در هر فرد توانایی های بالقوه ای وجود دارد که ذاتی هستند. استعدادیابی یعنی ما این توانایی ها را کشف کنیم، آن را وارد زمینه ای که آن توانایی در آن کارآمد است کنیم و اجازه دهیم فرد در همان زمینه رشد کند و شکوفا شود و سر انجام منجر به توسعه فردی در شخص شود. در همین راستا میتوانید مقاله ” بهبود و توسعه فردی ” را مطالعه نمایید. معمولا کسانی که در زمینه ای استعداد ذاتی دارند، هنگامی که کار مربوط به آن را انجام می‌دهند، احساس لذت و رضایت بیشتری دارند.
استعدادیابی در بسیاری از حوزه های مختلف اهمیت فزاینده ای پیدا کرده است (Abbott، Button، Pepping & Collins، 2005). مثلا برای انتخاب رشته ی دبیرستان و دانشگاه، انتخاب شغل مناسب، ورزش، حتی برای سرگرمی ها و اوقات فراغت، استعدادیابی بسیار به کمک می‌آید. در زمینه ی ورزش، این اهمیت بیش از هر زمان دیگری خود را نشان می دهد. تیم ها ناامید هستند و همواره بیشترین تلاش ها را برای کمک به موفقیت در استعدادیابی به کار می‌گیرند و این روند از سنین جوانی آغاز می شود (Abbott et al.، 2005).
استعدادیابی کودکان چیست؟ همانطور که گفتیم فرایندهای شناسایی استعدادها از سنین پایین شروع می شود تا اطمینان حاصل شود که فرد 10 سال (یا 10 هزار ساعت) تمرین عمدی را که به عنوان یک ضرورت در مسیر نخبه سالاری شناخته می شود، دریافت می کند (اریکسون ، کرامپ ، و تس-رومر ، 1993 ؛ استارکز ، 2000) این فرایند در یک محیط مساعد و ایده‌آل بایدکامل شود.
بنابراین ما به دنبال چه چیزی هستیم؟ به نظر بدیهی است که ما به دنبال بدیهیات هستیم! به عنوان مثال اگر شما به دنبال جذب یک بازیکن بسکتبال یا یک توپ گیر سریع در تیم کریکت هستید، به احتمال زیاد، قد یک عامل تعیین کننده عملکرد اساسی و بسیار مطلوب است – زیرا این تعیین کننده عملکرد فیزیکی و برتری مرتبط در آن ورزش است (Abbott ، 2005) این عامل پیامدهای منفی نیز دارد زیرا عامل جسمانی تنها عامل تعیین کننده عملکرد نیست
چرا که بازیکنان و ورزشکاران در سن و سال های مختلف رشد می‌کنند ، بنابراین ویژگی هایی که در این دوره به راحتی دیده می شوند ممکن است بعدها به یک دوره ی دیگر انتقال پیدا کند(Abbott و همکاران . ، 2005). یک ایراد اساسی بی توجهی به محیط رشد استعدادها است که ممکن است روی بازیکن تأثیر منفی بگذارد (Abbott et al.، 2005). آیا بلوغ جسمانی در سنین پایین منجر به عملکرد برتر در مراحل بعدی رشد می شود؟ ممکن است کمک کند اما تعیین کننده قطعی نیست.
رینگر استعدادیابی را به طور کاربردی اینگونه تشریح می‌کند: استعدادیابی یعنی پیش بینی عملکرد فرد از طریق آزمودن ویژگی های روانی، جسمی، اجتماعی و همچنین توانایی های تکنیکی. آنچه که در این فرآیندها غالباً نادیده گرفته می شود عوامل دیگری مانند جنبه های روانشناختی و فنی است که ممکن است در ابتدا مشهود باشد و همچنین “توسعه و نظارت بر پتانسیل افراد” که بسیار امری مهم تلقی می‌شود (Abbott et al.، 2005، p.62). پس این دلیل اصلی است که سایر افراد با استعداد در روند شناسایی استعدادها مورد توجه قرار نمی گیرند.
در فرهنگ های لغت بین المللی، “استعداد” در کلمه به“توانایی ویژه و طبیعی فرد” و “پتانسیل دستیابی به موفقیت” تعریف می‌شود.
استعداد یابی به شکوفایی و کاربردی شدن هرچه بیشتر استعدادهای افراد کمک می‌کند و این توانایی ها را به مهارت های فوق العاده ای تبدیل می‌کند که احساس لذت و رضایت مندی و مفید بودن را در فرد به وجود آورد و در پی آن، این احساس خوب و مثبت به جامعه نیز انتقال پیدا می‌کند. چرا که فردی که هنگام انجام دادن خود، حس خوبی داشته باشد، بیشتر به کار خود پایبند بوده و احساس مسئولیت بیشتری نیز همواره دارد.
جانسون اوکانر اولین کسی بود که استعدادیابی را علنا مشاهده کرد. او نظاره‌گر بود که اشخاص شاغل در شرکت جنرال موتورز بسیار خسته و غمگین سر کار خود می‌آیند، وی دلیل این موضوع را “عدم رضایت از کار، عدم استعداد در کار مربوطه و …” بیان کرد. سپس جانسون اوکانر به افراد مختلفی که انتخاب شده بودند گفت که در هر زمینه ای که فکر می کنند موثرتر هستند فعالیت کنند و نتیجه این کار فوق العاده عالی بود. بعد از آن جانسون به توانایی افراد در زمینه های مختلف پی برد.
حال در فرایندی دیگر حدود ۴۰ سال بعد هوارد گاردنر طی تحقیقات فراوان خود به این نتیجه رسید که افرادی که جانسون اوکانر در سنین میانسالی استعدادیابی کرده در کودکی نیز همان استعدادها را داشتند و این از بچگی در آن ها وجود داشته است. به همین دلیل هوارد گاردنر اعتقاد داشت برای اینکه وقت افراد در زندگی تلف نشود، استعدادیابی را باید از سنین کم آغاز کرد. او استعدادیابی اشخاص را از سنین کودکی ۳ تا ۶ سال شروع کرد و نتیجه های شگفت آوری از این استعدادیابی‌ها گرفت.
استعدادیابی باعث می‌شود افراد وقت خود را در زندگی تلف نکنند و از همان ابتدا سراغ کاری بروند که در آن بهتر هستند به طور مثال بلاگر شدن. مثلا در زمینه های ورزشی، ورزشکارانی که توانایی های بیشتری دارند، کارآیی برنامه های تمرینی مربی را افزایش می‌دهند.
تیم ملی هماهنگ‌تر می‌شود و در عرصه های بین المللی امتیازات زیادی کسب می‌کنند. استعدادیابی اعتماد به نفس افراد را افزایش می‌دهد، چرا که عملکرد افراد به طور قابل توجهی بالاتر است. در این صورت، کاربرد علم و تحقیقات نیز بیشتر می‌شود چرا که متخصصان و کارشناسان با انگیزه ی بیشتری کار خود را ادامه می‌دهند.
خلاصه در پاسخ به اینکه استعدادیابی چیست، باید بگوییم فرایند استعدادیابی بیشتر به کشف و شناخت استعداد اهمیت می دهد نه پرورش استعدادها. آنچه همه ی افراد دارند، یک ذهنیت است که ما باید بهترین حالت ممکن خود باشیم. ذهنیت اکثر افراد به این امر اختصاص داده شده است به طور مثال اگر اینفلوئنسر هستیم بهترین در این حوضه باشیم.
چرا که همه ی آنها افراد مستعد و فراگیرانی بی امان هستند. آنچه ما تماشاگران از دور می بینیم عملکرد آنها در روز است، اما برای رسیدن به اوج موفقیت مجبور بودند سال ها و سال ها سخت کوشی و کار سخت کنند. مثلا همه ی بازیکنان در یک تیم ورزشی، از نظر ورزش مربوط به خود دارای کیفیت مطلوبی هستند اما آنچه برای ما مهم است و باید آنها را مشاهده کنیم ویژگی هایی است که توانایی بازیکنان را در ایجاد یک ذهنیت سرشار از انگیزه ، اعتماد به نفس و اعتقاد برجسته می کند تا بتوانند بهترین خودشان باشند.
درصد مطالعه مقاله
